10 December 2017
Kisah Bingung Kawan Sekolah

Cerita ni saya repost dari blog saya dulu 2017 di Blogger. Nda lama lepas tu saya delete sebab saya rasa macam nda bagus dedah 100% privacy orang. Tapi sekarang ni, saya pos balik tapi saya privacy-kan nama dia, nama kampung dia, nama kawan jiran dia dan nama sebenar si Itam (hanya rekaan sebab menurut kawan saya, dia ni gelap sikit kulit, dan untuk menjaga privacy dia dan keluarganya).
Saya nda pernah pos ni hal dulu, walaupun di FB atau mana-mana. Saya lupa habis ni hal. Bagi saya cerita remaja, cerita time sekolah-sekolah, tapi bila saya teringat balik, benda ni menarik untuk dikongsi saya rasa. Tapi dari kamu ja la mau terima ka, mau percaya, sebab pelik sikit ceritanya.
Ini cerita kawan sekolah saya dulu masa Form 4, saya hanya tulis balik cerita dia di sini. Masa dia kasi cerita ni hal sama saya masa tu pun, saya ingat betul yang kami tengah duduk di tepi pagar luar sekolah tunggu bas sekolah saya datang. Kawan saya ni tunggu mama dia ambi dia. Selalu mama dia lambat ambi. Kami tak sama kelas tapi berkenal sebab saya terjoin kelab kadet beruniform masa awal tahun 1998 Form 4.
Kasi sinang sikit saya tulis dan ingat cerita dia, saya guna 'saya', lagipun saya mau jaga privacy dia, mana la tau dia nampak blog saya, kan hahh! Tapi ni cerita kawan saya arr, bukan saya punya. Nama kawan saya ni nda saya tulis, demi kepentingan privacy. Nda paham, baca balik-balik hahahahaha...
Cerita dia macam ni menurut memori saya...
Dulu masa budak-budak ada satu budak kampung pernah tinggal di kampung saya juga. Dia ni budak lebih tua, mungkin 12-13 tahun macam tu la. Tinggi kurus, kalau budak-budak pindik tingu mesti angkat kepala sampai habis angle. Orang kenal dia ni sebab suka bikin orang terus tanya "Apa? Betul ka nda o?". Dia bikin kepala otak orang jadi bodoh, terus mau percaya.
Masa tu umur saya 9-10 macam tu, nda ingat tapi memori tu masih saya ingat. Macam besa petang-petang saya dengan geng-geng kampung bermain di taman balairaya. Main jongket-jongket. Jadi masa tu ada dia ni. Saya memang kenal nama dia tapi kami panggil dia si Itam (Hitam sebab kulit dia hitam sikit).
Dia bawa banyak kertas-kertas. Nda tau la apa kertas. Dia kasi tunjuk kami la ni kertas-kertas. Kamu tau apa dia tulis sana? Lukisan-lukisan sama ada banyak tulisan-tulisan, macam saya tingu kena conteng-conteng. Jadi, ni satu kawan tanya apa kunun, nah...sana dia bagitau la. Dia bilang yang kertas-kertas dia pegang tu kunun lukisan kena bagi oleh diri dia sendiri. Bingung terus saya, kamu tau la kan kalau budak-budak ada lembab pick-up tu otak proses. Kami tanya lagi macam mana tu. Dia bilang tu kertas-kertas kena bagi oleh diri dia sendiri dari masa depan. Uhh! Kalau sekarang saya pikir kan terlampau tingu tv! Tapi kalau masa budak-budak, 100% terus percaya. Masa tu, saya percaya terus oh. Babi betul!
Masa dia bercakap-cakap tu macam dia serius betul bah, apa nda orang percaya. Sekarang kalau kita jumpa orang macam ni lekas-lekas terus kita cop tembirang la, tarik mata pigi atas la. Saya nda tau la kalau orang dewasa masa tu bila dengar cerita-cerita dia ni, apa durang punya respon.
Lukisan dia kasi tingu tu lawa-lawa juga. Lebih banyak lukisan pemandangan. Yang saya ingat betul, ada lukisan bulat-bulat kena warna hitam ka apa...macam. Pencil la. Macam saya mau masa tu tapi mana la saya berani minta. Dia kasi tunjuk lagi lukisan satu muka dia tapi bukan muka dia masa usia dia masa tu la. Muka orang sudah besar, apa macam mau kasi terang ni...muka orang usia-usia dewasa. Memang macam muka dia tapi lain sikit. Dia kena kasi ketawa bah lepas dia bagi tingu lukisan-lukisan dia. Saya pun ikut ketawa la. Durang olok dia penipu. Lama-lama dia kasi tinggal tu balairaya. Mungkin kalau masa tu kita mana mau pikir pasal perasaan orang kan, budak-budak bah. Main antam ja cakap.
Si Itam ni banyak kawan di kampung, suka jual cerita tapi heran banyak kawan. (Kena kasi pulau tu kalau zaman sekarang.) Dia suka jual cerita sama budak-budak, lagi-lagi yang dia dari masa depan la apa la... Yang bikin heran tu, asal terjumpa dia atau dia berkumpul sama orang, itu ja cerita dia: orang masa depan.
Ok, sekarang saya tulis bukan menurut cerita kawan saya lagi. Kami di luar pagar sekolah, dia cerita semua sebab kejadian berlaku macam dua hari lalu ka apa, lupa suda. Kawan saya bilang yang budak nama Itam tu suda tiada. Saya tanya suda mati? Dia bilang bukan. Dia lari dari rumah dia bilang, tapi menurut cerita mama dia la. Ya, mama dia cakap dia lari dari rumah tapi kawan si Itam ni bilang dia hilang masa durang camping kunun. Sebelum hari camping, kawan dia ni bilang dia bergaduh sama bapa dia, nda tau pasal apa la. Rumah kawan saya dengan si Itam ni limpas satu lot rumah jiran ja. Saya tanya kenapa mama dia bilang lari rumah? Kawan saya bilang, kan dia dan bapa dia gaduh besar. Mama Itam ni bilang sama mama kawan sekolah saya ni bilang durang gaduh sampai ni si Itam ampas-ampas barang.
Sampai sekarang kan saya masih bingung apa jadi sama ni si Itam sebenarnya? Mana satu yang betul, dia lari ka atau hilang masa camping, nda tau. Nda pernah saya terpikir mau tanya balik sama kawan sekolah saya ni. Masa saya Form 5 pun, kawan saya ni suda pindah sekolah awal tahun lagi. Dia bagitau dia berpindah pun tiada. (Macam saya ni bukan kawan dia bah hahahaha...) Saya tau pun dari pelajar satu kelas dengan dia. Tamat ja sekolah sampai sekarang, saya nda pernah jumpa balik ni kawan, FB dia pun saya nda tau. Tiada FB kali. Yang saya tau, kawan satu kelas saya sama pelajar-pelajar yang saya suam-suam kenal ja wujud ada FB. Kalau kamu mau tau, saya bersekolah di SM Shan Tao, kelas Amanah dari Form 4 hingga 5. Kawan saya ni dari Form 4 kelas Setia, tahun sebelum tu saya nda tau, pernah ka atau tidak saya tanya, nda ingat saya. Dia sekolah sana start dari Form 2, tapi nda pernah saya tau, nampak pun nda. Bah, bukan sebab apa, kita sendiri pun masing-masing ada geng masa di tingkatan kan.
Itu la cerita dia. Dari kamu ja mau hadam macam mana, saya sekadar kasi cerita ja. Bah, logot-logot kii.

Read more